Romantik

Yazgınla yüzleş! 
Hayatı kucakla! 
Hayallerini yaşa! 

Kendi labirentinde kaybolanlara seslendi bir ses :
"Bu son çağrı" 
Asıl olanı bulma yolunda, yazdığı yazılarla kendini keşfe çıkan Aslı düştüğü labirentin duvarlarını kendisi için örüyorsa?..
Labirentin içinde "Bul beni" diye sessiz çığlıklar atan toplumsal normların gölgesinde, kendi ışığını  yaymaya çalışan, maruz kaldığı psikolojik şiddetin yaralarını elleriyle saran, sevmediği bir adamla yaptığı evliliğinde kendine karşı içten olma cesaretini ortaya koyan ve hâlâ AŞK'a inanan kadınlarla karşılaşırsa?
Aslı bu son çağrıya kulak verebilecek mi?

Bir an düşünceye daldı… Ağır, tatsız, öfkeli bir düşünceye. İnsani olan her şeyin boşluğunu, faydasızlığını, bayağı sahteliğini düşündü. 
İnsan hayatının bütün aşamaları birer birer belleğinden geçti. O sırada geçmiş yaşamını gözünün önüne getirdi ama yaşamının hiçbir aşamasını beğenmedi.
Her yerde suyun bir kalbur içine sonsuza değin dökülüşü, havanın sonsuz dökülmesi, her yerde hep kendi kendini aldatmak, tıpkı ağlamasına olanak vermediği sürece bir çocuğu eğlendiren bir oyuncak gibi…
Yüz yıla yakın ömrünü bir kez çiçek açabilmeye harcayan Agave bitkisi gibi, insan ömrü bir güzellik yapmak için yaşamaya değer (mi?)

“Hayat bir çölen tadında yaşanmalı... Yanan odunun kokusudur güzel olan; çıtırdaması, yüzünüzü kavurması... O her biri ayrı şekillerde yaratılmış olan kar tanesi, eğer yağarken yüzünüze değmiyorsa; ne güzelliği olabilir yağıyor olmasının! Bir kafeteryada zaman geçirmek için içtiğiniz çayın ne lezzeti olabilir, hissetmiyorsanız! Tören gibi olmalı o çayın her yudumu.
“Aşk akıl tutulmasıdır, evet böyle düşünüyorum. Ve sanırım senden daha az âqşık değilim. Çünkü ben de artık gitmek istemiyorum. Kalmak, seninle olmak istiyorum. Hatta şu an burada senin omzunda ölüp gitsem, bu beni mutlu eder. anlamı var mı? Yok! İnsan ölüp gideceğini bilse mutlu olur mu yine de? Akıllıca mı bu? Hayır!
Ama zaten AŞK da bu.”

Aslında hiçbir şey tesadüf değildi.