Türkiye Roman

Kitap Tanıtım Yazısı:
Gözlerini kapadı. Durgun bir denizde sırt üstü yatmış gibi serbest bıraktı kendini. Göz kapaklarının pembeliğinde güneşin sıcaklığını hissetti. Tutamadığı hayatını avuçlarından salıverdi. Sonrasında kahretmeden, susmak üzere yuttu sözlerini.

Yazgınla yüzleş! 
Hayatı kucakla! 
Hayallerini yaşa! 

Kendi labirentinde kaybolanlara seslendi bir ses :
"Bu son çağrı" 
Asıl olanı bulma yolunda, yazdığı yazılarla kendini keşfe çıkan Aslı düştüğü labirentin duvarlarını kendisi için örüyorsa?..
Labirentin içinde "Bul beni" diye sessiz çığlıklar atan toplumsal normların gölgesinde, kendi ışığını  yaymaya çalışan, maruz kaldığı psikolojik şiddetin yaralarını elleriyle saran, sevmediği bir adamla yaptığı evliliğinde kendine karşı içten olma cesaretini ortaya koyan ve hâlâ AŞK'a inanan kadınlarla karşılaşırsa?
Aslı bu son çağrıya kulak verebilecek mi?

       Bir insanın hayatı boyunca unutamadığı dönem okul yıllarıdır. Bu hem pozitif hem de negatif manada olabilir. Hele ki üniversite yılları her yanımıza sinen ıtırlı bir hatıradır! Bu romanda Kırşehir’de doğan bir delikanlının, gençlik yılları ele alınmıştır. Ulupınar Köyünde yaşayan bir çiftçi ailesinin oğlu Yavuz’un, üniversite okumak için Bolu’ya gitmesiyle hayat mücadelesi başlar. İki şehrin kültürel mirasını ön palana çıkarmaya çalışırken aynı zamanda karşılaştırma yapmaktan da geri durmaz.

Yazar: Ömer Tutsun

Aşka aşık olmak, aşkın marifeti değildir.

Bir an düşünceye daldı… Ağır, tatsız, öfkeli bir düşünceye. İnsani olan her şeyin boşluğunu, faydasızlığını, bayağı sahteliğini düşündü. 
İnsan hayatının bütün aşamaları birer birer belleğinden geçti. O sırada geçmiş yaşamını gözünün önüne getirdi ama yaşamının hiçbir aşamasını beğenmedi.
Her yerde suyun bir kalbur içine sonsuza değin dökülüşü, havanın sonsuz dökülmesi, her yerde hep kendi kendini aldatmak, tıpkı ağlamasına olanak vermediği sürece bir çocuğu eğlendiren bir oyuncak gibi…
Yüz yıla yakın ömrünü bir kez çiçek açabilmeye harcayan Agave bitkisi gibi, insan ömrü bir güzellik yapmak için yaşamaya değer (mi?)